Wszyscy lubią skakać w kałużach z błotka

Cześć, jestem Ewa i mówię słowami własnej matki.

Czasami wymyka mi się: "Jak nie zjesz makaronu z warzywami, to nie dostaniesz nic do podwieczorka", jakbym nie pamiętała, że najbardziej głodnym jest się godzinę po obiedzie. I że czasami to, co na talerzu, po prostu nie smakuje. Jak może nie smakować, skoro tyle czasu spędziłam w kuchni?

Innym razem warczę: "Zobaczysz, pochowam ci te wszystkie zabawki, jak ich nie pozbierasz!", a przecież nie dalej jak dwadzieścia lat temu sama bawiłam się wszystkim po trochu i wszystko było mi koniecznie potrzebne. Ba, do tej pory tak mam, tyle, że dziesięć zakładek na przeglądarce nie wysypuje mi się na podłogę, a trzy czytane jednocześnie książki po prostu trzymam na półce.

Czasem, tak jak Ona X lat wstecz, mamroczę pod nosem: "Trzymajcie mnie niedźwiedzie, nosz do jasnej anielki...". Mamroczę i udaję, że nie wiem co się czuje gdy się słyszy ten syczący ton.

Czasami zapominam o obietnicach danych samej sobie.

Nie dziś.

Dziś po pierwszym, bezsensownym buncie i słowach: "Nie wolno skakać po kałużach." palnęłam się mentalnie w czoło i przypomniałam sobie chłodną wilgoć przemoczonych trampek.

A później szliśmy drogą złożoną z kałuż*.

On wołał: "Siukamy kałuziów, mamo!"
Ja uśmiechałam się do niego i do własnych myśli.

Po wszystkim buty i spodnie Tymona wyglądały tak**:

*to była bardzo okrężna droga. Jego radość kazała mi obejść osiedle dwa razy.
**istnieje prawidłowość - jeśli nie wezmę ze sobą aparatu, to będzie co fotografować. Jeśli go wezmę - nie będzie.