Wieczorne histerie

Jest osiemnasta.

Tymon stoi na środku pokoju i krzyczy. Zapytany czy go przytulić rzuca się na podłogę. Na propozycję soczku reaguje waleniem głową o wykładzinę. Gdy próbuję go przytrzymać, żeby nie zrobił sobie krzywdy zaczyna kopać i szarpać się. Pluje nawet ciastkiem, które wyciągam w desperackiej próbie przekupstwa. Wszystko to przy akompaniamencie potępieńczego wrzasku.

Jest osiemnasta, a Tymon pada ze zmęczenia.

Dopóki spał w ciągu dnia, było w miarę w porządku. Zasypiał na kolanach lub na rękach, trudno. Ważne, z jego płacz ucichał, a po godzinnej drzemce z kanapy podnosiło się pogodne, wyspane dziecko. Oczywiście o 21, gdy przychodziła pora na kąpiel i sen nocny, znów rozpaczał, ale, na litość boską... Nie tak jak teraz.

Teraz nie chce spać. Jest przytomny od ósmej rano do dziewiątej, czasem nawet dziesiątej wieczorem.

W nosie ma rytuały.

Kąpiel zawsze o tej samej porze. Bajka zawsze ta sama, opowiadana przeze mnie. Tulenie...

Każdy kolejny wieczór był gorszy, głośniejszy. Zmiana bajki na słuchowisko i usypiacza na P. pomogło na trzy dni. Czwartego po półgodzinnym wrzasku i kopaniu P. warknął, a Tymon się obraził... Do usypiania wróciłam więc ja. Dwa dni względnego spokoju. Później znowu wrzask.

Mama mówi, że ja i moje rodzeństwo tak nie mieliśmy.
Ciocia mówi, że normalnie dzieci się tak nie zachowują.
P. mówi, że z biegiem lat zapomina się o trudnościach.
Babcia mówi, że w jej przypadku przeszło po narodzinach młodszego dziecka.

Ja zastanawiam się, za którym razem sąsiedzi wezwą policję. Ja pewnie bym wezwała już dawno temu. Dla pewności. Przecież tyle się czyta i słyszy o zakatowanych dzieciach, którym nikt nie pomógł.

Poważnie.

Wasze dzieci też tak mają? Krzyczą ze zmęczenia zamiast położyć się spać?