Urojenia, paranoje...

Długotrwałe "unieruchomienie" działa mi na nerwy.
Chwilami CZUJĘ, że coś jest nie tak.
Potem przychodzi myśl, że to wszystko reakcja psychosomatyczna, bo ja przecież nie cierpię bezczynności...
I już sama nie wiem.
Mimo wszystko uparcie odsuwam decyzję o wybraniu się do szpitala.
Nie chcę leżeć tam, bo wiem, że będzie jeszcze gorzej.

Sześć dni piekła we wrześniu ubiegłego roku, kiedy to z uwagi na operację musiałam zostać w szpitalu.
Pamiętam. Aż za dobrze.
Nic, że opieka była cudowna.
Ja nie mogę siedzieć w jednym miejscu.

***

A Remik kopie.
Wierci się, przekręca.
Oczywiście zawsze wtedy, gdy ja akurat zacznę usypiać :)

Tęsknię za nim.
Niech już będzie...